Rozdział 6

    Coś mi od dawna leży na wątrobie i muszę sobie ulżyć. Mam małą uwagę do niektórych czytelników. Jeśli to co piszę was nudzi, uważacie moich bohaterów za powtarzalnych, a opowiadania za schematyczne, to u góry jest taki mały krzyżyk. Nie twierdzę, że nie macie do jakiegoś stopnia racji, z pewnością popełniam wiele błędów, ale po co wchodzić tutaj na siłę. Ludzie, czy wy cierpicie na wrodzony masochizm? Krytyka musi być konstruktywna, tylko wtedy pomaga pisać. Zbyt wiele oczekujecie i ja temu nie sprostam, jestem zupełnie przeciętną osobą. Pamiętajcie, że macie do czynienia jedynie ze zwykłą amatorką, której pisanie sprawia przyjemność i nie czerpie z niego żadnych korzyści. Proponuję, żeby zamiast marnować tutaj czas iść do biblioteki, tam znajdziecie literaturę na światowym poziomie i wspaniałe książki, których nigdy nie zapomnicie. Powiedziałam, co musiałam i odrobinę mi lepiej. A tych kilku, którzy choć trochę się bawią, czytając moje opowiadania zapraszam na następny rozdział.

   Następnego dnia miałem niewielkie poczucie winy. Prezes włożył sporo wysiłku w zaproszenie mnie na tę ran… znaczy się spotkanie, a ja paskudnie się odwdzięczyłem, niszcząc mu markowe ciuszki. Z jednej strony może dobrze się stało, bo w żaden sposób nie zachęciłem go do kontynuowania znajomości, ale z drugiej wyszedłem na zdziecinniałego głupka, którego imają się durne żarty na poziomie przedszkola. W dodatku ta jego wzmianka o pokucie nieco mnie zaniepokoiła. Moja szalona wyobraźnia podsuwała mi coraz bardziej niecenzuralne obrazki tego, co mężczyzna mógłby zażądać w zamian, bo przecież pieniędzy i tak nie miałem. Na komplet ubrań, jakie miał na sobie, musiałbym pracować co najmniej z rok. Do rana miałem już opracowany plan, który wydawał mi się mniejszym złem. Kiedy, jak zwykle w porze śniadania, zjawił się szofer z nieodłączną wiąchą kwiatów, na bileciku napisałem kilka słów.

„Zagrajmy w bilard. Jeśli wygram, zapomnisz o wczorajszej kąpieli, a jeśli ty, spełnię twoje życzenie. Dzisiaj o 20.00 na rynku.”

Propozycja wydała mi się uczciwa - no może nie do końca.  Grałem bardzo dobrze i miałem nadzieję, że uda mi się wyjść z tego starcia jako zwycięzca. Właściwie to byłem tego niemal pewien. Taki facet z klasą na pewno nie rżnął w bilard razem z miejscowym elementem, a pykał sobie w golfa na zielonych murawach w wytwornym towarzystwie. Spojrzałem wokół, bo zapanowała dziwna cisza. Rodzinka gapiła się na mnie podejrzliwie.

- Hm… Czy to naprawdę ty, braciszku? – Ruda jędza uszczypnęła mnie w ramię z całej siły. – Może masz jakiegoś klona?

- Łaaa….! Małpa! – zapiszczałem jak dziewczyna. – Będę miał sińce!

- Nie martw się, do wesela się zagoi, ale jeśli planujesz na dzisiaj jakąś rozbieraną randkę, to raczej nie. – Wyszczerzyła do mnie swoje zębiska.

- Odwal się, napalona kocico! Nie każdy myśli tylko o bzykaniu tak jak ty! – Zadarłem nos i zwiałem, zanim reszta Stokrotków się do mnie dobrała. Człowiek tu myśli, jak ratować skórę z rąk wysłannika piekła, a siostrunia zamiast ocalić moją niewinną duszyczkę, najchętniej podałaby mnie na tacy z jabłkiem w zębach. Swoją drogą jakie te baby bywają zmienne, wczoraj o mało nie zamknęła przede mną drzwi, kiedy wychodziłem, a dzisiaj bawiła się w stręczycielkę.

Udałem się do swojego pokoju i zacząłem ubierać do pracy. Zdążyłem zaledwie wciągnąć spodnie oraz koszulkę, kiedy zaterkotała komórka i odezwała się dystyngowanym głosem kamerdynera pierwszej klasy: ,, Jaśnie panie, przyszedł sms”. Ten niemądry zwrot zawsze poprawiał mi humor, czułem się, jakbym był osobą z wyższych sfer. Odczytałem wiadomość:

,,Jestem na twoje rozkazy, kwiatuszku. Czekam na ciebie pod szpitalem. Będzie mi strasznie trudno wybrać jedno życzenie…”

A to cwaniak! Co za idiota dał mu na mnie namiary? Niech ja go dopadnę! Swoją drogą facet był potwornie pewny siebie. Czyżbym wykopał sobie własnymi rękami grób? Zrobiło mi się zimno ze strachu. Już słyszałem, jak woła z tym swoim uśmieszkiem:

„- Spodnie w dół, tyłek w górę! Żwawiej, mały, żwawiej! Proszę o płynne ruchy biodrami, kwiatuszku!”

Teraz dla odmiany zrobiło mi się gorąco, przyłożyłem dłonie do poczerwieniałych policzków. Może jestem chory? Walnę się do łóżka i zadzwonię do pracy, że złapałem grypę. Ten pomysł wydał mi się przez chwilę dość atrakcyjny. Spojrzałem jeszcze raz na ekranik i wystukałem.

„Skąd masz, draniu, mój numer?! Na pewno nie ode mnie!”

Odpowiedź przyszła niemalże natychmiast. Nie zdążyłem nawet zdjąć palców z klawiatury.

,,Nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych, Pogromco Łabędzi”

 No teraz to wkurzyłem się na maksa. To było naruszenie mojej prywatności, na pewno tak tego nie zostawię, Panie Detektywie Ho. Doszedłem do wniosku, że i tak go nie przegadam, w pyskówkach był z pewnością ode mnie lepszy. Poczekam na stosowną sposobność, by się odegrać.

   Wyglądało na to, że do szpitala muszę się choć odrobinę wystroić. Nie zamierzałem mu się spodobać, bynajmniej, ale w końcu reprezentowałem ród Stokrotków przed zagranicznym machomenem. To do czegoś zobowiązuje, prawda?

- Ech, życie… - westchnąłem, a rozszalała wyobraźnia zaczęła pracować na wysokich obrotach, nic sobie nie robiąc z moich dobrych intencji. Kiedy wczoraj te czarne oczyska wędrowały po moim ciele, czułem, jakbym miał zaraz zamienić się w pochodnię. Niezwykłe i jakże podniecające, nawet teraz lekko zadrżałem na samo wspomnienie.

- Plask… - Walnąłem się z liściaka w pysk dla przywrócenia resztek rozsądku. Tfu…! Co ja wygaduję? Poprzedniego dnia miałem dziwne sensacje, bo na dworze było zimno, a ja wpadłem do stawu. Nie było w tym nic nadzwyczajnego, normalna rzecz w takiej sytuacji. Po tak jakże inteligentnym wytłumaczeniu samemu sobie swojego zachowania, od razu poczułem się lepiej. Mogłem teraz spokojnie iść do pracy i żaden diabeł nie będzie mi straszny.

***

   Czas w szpitalu płynął mi dzisiaj paskudnie powoli, może dlatego, że denerwowałem się wieczornym spotkaniem. Koleżanki zaczęły się nawet ze mnie naśmiewać, że podskakuje jak spłoszony królik przy każdym większym szeleście. Tymczasem sam nie mogłem przestać myśleć, co może pójść nie po mojej myśli. Mój odważny sms wydawał mi się teraz okropnie niemądry i naiwny. Na szczęście lekarze dawali z siebie wszystko, pełna dramatyzmu telenowela trwała w najlepsze, odwracając uwagę od mojej skromnej osoby

   Nasz internista nadal był w stanie wojny ze swoim facetem. Wyniośle ignorował każdy przyjazny gest z jego strony. Pod wieczór Kozłowski zdradzał już objawy załamania, tym bardziej, że złośliwy Jasiu założył wyjątkowo obcisłe jeansy, w których jego tyłek prezentował się nader apetycznie. Kiedy tylko się pochylił, Hrabia wzdychał niczym trzymana przez długi czas na ostrej diecie lokomotywa. Biedak, przyzwyczajony do regularnego zaspokajania swoich potrzeb, cierpiał paskudne męki. Szpitalne flirty nie były w stanie w niczym mu pomóc, zaostrzały jedynie objawy odstawienia. Obawiałem się, że jeszcze kilka godzin i rzuci się na swojego byłego niczym bezpański pies na szynkę. Wszyscy robili zakłady, jak długo to jeszcze potrwa. Zielony zeszycik znowu zapełnił się niemądrymi uwagami.

   Nagle zjawił się ON i rozpętało się piekło. On, czyli Tadeusz Jaśmin, był naprawdę wyjątkowym pacjentem. Już dwa dni temu mieliśmy niezły ubaw, kiedy Kozłowski gipsował mu nogę i zakładał szwy na rękę. Trzepotał wtedy niesamowicie długimi rzęsami przypominającymi włochate gąsienice, zarzucał na ramię złocistą grzywę i robił słodkie miny zakochanej pandy, starając się za wszelką cenę zwrócić uwagę chirurga. Był przy tym tak zachwycony swoją wyjątkową osobą, że zrywaliśmy boki ze śmiechu. W życiu nie widziałem takiego narcyza. Profesjonalne zachowanie naszego Hrabiego było niemal bohaterskim wyczynem. Dzisiaj Tadziu przyszedł do kontroli w białej, kudłatej kurteczce i eleganckich spodniach. Wyglądał prawie normalnie, oczywiście jak na niego, bo grubą warstwę truskawkowego błyszczyku na ustach i kozaki w kwiatki uznałem za niewinne dodatki. Były to jednak tylko pozory. Ponieważ nie miałem nic do roboty, zaprowadziłem go na zabiegówkę. Kozłowski na jego widok wywrócił tylko oczami.

- Proszę usiąść i się rozebrać.  Muszę obejrzeć ranę na ręce i nogę – zwrócił się grzecznie do siedzącego na kozetce mężczyzny, który nie odrywał od niego rozanielonego wzroku.

- Wolałbym nie robić tego w obecności tego chłopca – zaszemrał omdlewającym głosem i zawachlował gąsienicami.

- Ten pan obok to nie żaden chłopiec, ale profesjonalny pielęgniarz. Jest mi potrzebny. – Chirurg nie miał najmniejszej ochoty zostać z nim sam na sam. Po takim cudaku można było się spodziewać dosłownie wszystkiego.

- Skoro tak, to trudno. – Wydął usta lekko obrażony. Ściągnął kurteczkę i okazało się, że pod nią nie miał zupełnie nic. Zaświecił nam w oczy nagą klatą. Dostrzegłem, że w lewym sutku miał wpięty maleńki kolczyk w kształcie serduszka. Jeszcze gorzej było, gdy spuścił spodnie, kręcąc przy tym frywolnie chudymi pośladkami. Chyba miało to wyglądać zalotnie i miało za zadanie oczarować lekarza. Na tyłku miał jakieś fikuśne, męskie stringi, jakich nigdy bym dobrowolnie nie założył. Niewiele pozostawiały miejsca dla wyobraźni.

- Yyy… - Pierwszy raz widziałem, jak Kozłowski się zapowietrzył. Zagryzł usta i zerknął na mnie. – Lutek, podaj mi nożyczki – jego wzrok wyraźnie mówił, że jak zacznę chichotać, to mnie zabije, a jak go z nim zostawię, to zabije, ożywi i zabije jeszcze raz. Pracował w milczeniu. Jak mógł, starał się omijać wzrokiem intymne okolice pacjenta, które miał wyeksponowane tuż przed swoim nosem.

- Wygląda pan z tym skalpelem tak męsko... - pojękiwał rozkosznie raz po raz Tadziu, zachwycony całą sytuacją. Już kończyliśmy, kiedy do zabiegówki wparował Jasiu i dosłownie osłupiał. Miał facet bezbłędne wyczucie chwili. Zamrugał kilka razy, chyba mając nadzieję, że śni, potem poczerwieniał na twarzy, zupełnie wypadając z roli wyniosłego, zimnego Byłego.

- Co tu się kurna dzieje?! Trafiłem do nocnego klubu?! – zawarczał tak wściekle, że każdy bulterier mógłby się od niego uczyć. – Pan daje tutaj jakiś pokaz?! – Tadziu jakby się skurczył pod jego morderczym wzrokiem. Szybko naciągnął na tyłek spodnie i zasłonił się parawanem. Chyba nie spodziewał się tak groźnej konkurencji i najwyraźniej odwaga nie była jego najmocniejszą stroną. – Kręci cię taki striptiz w kusych majtasach?

- Jasiu, spokojnie. Ja tu tylko pracuję. – Kozłowski stanął oko w oko z rozgniewanym chłopakiem. Trzeba przyznać, że trzymał fason i nie cofnął się nawet na krok.  – Lutek może potwierdzić. – Spojrzał na mnie błagalnie.

- Robiliśmy opatrunek, doktor ściągał szwy. – Moje tłumaczenie zabrzmiało jakoś niepewnie, może dlatego, że stałem pomiędzy nimi na linii ognia.

- Zabierz tego lalusia na wózek. – Dotarł do mnie królewski rozkaz Skowronka. – Jak będzie niegrzeczny, to zapnij go w pasy i zrób zastrzyk uspokajający, co najmniej dwunastką. Taka gruba igła zawsze dobrze działa na impulsywnych pacjentów. Można powiedzieć, że czyni cuda – posłał wychylającemu się zza zasłonki Tadziowi ociekające jadem spojrzenie.

- Ja pomogę! – Mężczyzna wyraźnie pobladł i mimo gipsu z szybkością błyskawicy znalazł się na fotelu na kółkach.

- A ty gdzie? - Jasiu zatrzymał Kozłowskiego, który miał zamiar ulotnić się angielskim zwyczajem drugimi drzwiami.

- Chyba słyszałem alarm na sali intensywnego nadzoru. – Miał chłop refleks, nie powiem, kłamał jak z nut i nawet nie drgnęła mu powieka.

- Tam są pielęgniarki, więc ani drgnij! – Zmrużył brązowe patrzałki niczym drapieżnik przed atakiem. - Najpierw obdukcja! – Pchnął mężczyznę na pobliską ścianę. – Jeden podejrzany ślad i nawet tatuś cię nie uratuje! – Zaczął rozpinać mu koszulkę, a ja zasłoniłem oczy nieco oszołomionemu  pacjentowi i umknąłem z zabiegówki. Nie wiedziałem, czy mam żałować chirurga czy mu zazdrościć. Ziejący ogniem i siarką Jasiu wyglądał na bardzo niebezpiecznego, ale z doświadczenia wiedziałem, że taki płomień łatwo mógł się zamienić w coś zupełnie innego.

***

   Przez to wszystko zupełnie zapomniałem o moim Nemezis. Miałem do niego zadzwonić, żeby trzymał się z daleka od bramy, ale zupełnie wyleciało mi to z głowy. Oczywiście Horodyński zajechał z fasonem pod sam szpital, ciesząc oczy wszystkich, którzy właśnie wychodzili z pracy. W dodatku stanął pod latarnią. Pierwszy w tym roku śnieg poprószył mu delikatnie czarne włosy. Skrzyły się lekko w tym sztucznym świetle, co sprawiło, że jego przystojna twarz wydała się jeszcze bardziej pociągająca. Nie lśniły jednak bardziej niż czarne ślepia, które natychmiast wyłowiły mnie w niewielkim tłumie. Podszedł tym swoim nonszalanckim krokiem i odruchowo nastawiłem policzek. W zamian dostałem cieplutkiego całusa w policzek stanowczymi, męskimi wargami. Yhy… yhy… No co? To było naprawdę ODRUCHOWO! Takie cnotliwe cmoki dostaje przecież każdy, na przykład podczas powitania u ciotki na imieninach. Nie miałem więc bladego pojęcia, dlaczego tak okropnie się zaczerwieniłem. Pewnie przez ten głupi śnieg - było okropnie zimno.

- Wsiadaj, cały drżysz. – Prezes otworzył przede mną drzwi do samochodu. Wsiadłem bez słowa, podnosząc jednocześnie kołnierz puchowej kurtki.

- Jedziemy do baru ,,Pod Kogutem”. Lubisz piwko? – Zapiąłem pasy i wskazałem mu kierunek. Po niecałych dziesięciu minutach byliśmy na miejscu. W drzwiach oczywiście stał kuzyn Wiesiek i zmierzył nas od stóp do głów niczym jakąś wyjątkową osobliwość.

- Dowód proszę! – burknął do Horodyńskiego, a jego postura zapaśnika wagi ciężkiej nie zachęcała do protestów.

- Myśli pan, że jestem nieletni? – Prezes jak to prezes, nie wiedział kiedy odpuścić, wyciągnął jednak portfel.

- Nie, ale muszę wiedzieć, z kim szlaja się nasza Kruszynka. – Przeczytał uważnie podany dokument, po czym odwrócił się do mnie. – Skąd wziąłeś tego typka, Lutek?

- Spadaj gorylu na swoje drzewo! Nic ci do tego! – pysknąłem i prześlizgnąłem się zwinnie pod jego ramieniem, grubym niczym moje udo. Nie miałem wątpliwości, że Diabeł Ho poradzi sobie z tym nadopiekuńczym przedstawicielem naczelnych. Miałem rację , bo po chwili do mnie dołączył.

   Bar posiadał dwie sale – jedna z nich zajęta była przez zwolenników meczy, którzy z kuflami w łapach kłócili się nad wynikami. Dzisiaj nie było wieczorku tanecznego, więc w miarę spokojnie tkwili za stolikami. Jak komuś przyszło coś durnego do głowy, to wystarczyło zazwyczaj jedno spojrzenie Wieśka, żeby uspokoić porywczego biesiadnika. Jeśli nie posiadał instynktu samozachowawczego, lądował po chwili na pysku na ładnie przystrzyżonym trawniczku za drzwiami. Czasem trafiały się wyjątkowo twardogłowe sztuki, wtedy zaczynała się zabawa i przyjeżdżała policja, żeby zebrać ich nędzne szczątki. Druga zaś sala posiadała tylko kilka stojących pod ścianą stolików, reszta pomieszczenia wypełniona była automatami do gier. Na środku pysznił się duży stół bilardowy, obiekt naszej dzisiejszej pielgrzymki. Usiedliśmy sobie w kąciku, przez chwilę obserwując grających w Fifę żuli, którzy musieli wlać w siebie sporo alkoholu, bo ich ruchy były okropnie nieskoordynowane.

- Piwko raz. – Zagapiony drgnąłem, kiedy szkła zadzwoniły o blat. Drugi kuzyn, bliźniak Marian, będący barmanem i właścicielem tego całkiem dochodowego przybytku, postawił przed nami dwa kufle. Jeden duży, z grubą warstwą piany, drugi wielkości literatki z malinowym soczkiem. Boż… Bożenko, jaka kompromitacja! W oczach Horodyńskiego już widziałem zapalające się drwiące ogniki.

- Nie jestem dzieckiem! - Zaprotestowałem idiotycznie, a znając dobrze moją rodzinkę, mogłem przecież przewidzieć jeszcze bardziej dobijająca odpowiedź, uśmiechniętego od ucha do ucha draba.

- Kobietom i Kruszynom większych szklanek nie podajemy! Coś jeszcze? – zwrócił się do prezesa, kompletnie mnie ignorując.

- Na razie wystarczy, chcemy najpierw zagrać. Mam nadzieję, ze Lutek nie zapomniał zarezerwować stołu.

- Wszystko gra, macie godzinkę na pojedynek. – Cholerny Marian w końcu nas zostawił. Normalnie obsługiwał klientów za barem, więc przyszedł tu specjalnie, żeby sobie obejrzeć moją domniemaną zdobycz.

- Niesłychanie cię pilnują i chyba uważają, że nie wyrosłeś jeszcze z krótkich spodenek. – Diabeł Ho bawił się jak zwykle doskonale, co z tego, że moim kosztem.

- Eh… Rodzina… - jęknąłem. – Te wielkoludy sądzą, że gej, baba i małolat to zupełnie to samo. Różnimy się jedynie niewielkimi dodatkami. Nie miałem więc żadnych szans wyrosnąć z tych spodenek. Jestem traktowany jak kolejna dziewczyna, którą trzeba bronić i chronić. Honor Stokrotków i te sprawy… Rozumie pan.

- W zupełności. – Drań zachichotał, a ja zacisnąłem palce na kufelku. Jeszcze cię dorwę, zleję ci tyłek przy bilardzie i pokażę, kto tu nosi długie spodnie! -  Ilu właściwie was tutaj mieszka? Myślałem, że Stokrotka to rzadkie nazwisko.

- Bo tak jest. Ja mam matkę, brata i siostrę. Do tego dochodzi siedmiu kuzynów i dwóch wujków  z żonami, wszyscy mieszkają w tym miasteczku – wyjaśniłem szczegółowo, a on słuchał naprawdę uważnie. Zdziwiło mnie, że ciekawią go takie rzeczy.

- Wydawało mi się, że jednak słyszałem to nazwisko w USA. Może jednak zawodzi mnie pamięć. – Wyczułem w jego głosie niewielkie napięcie. Może nie jestem zbyt mądry, ale jeśli chodzi o nastroje, mam wmontowany niezawodny radar.

- Prawdę mówiąc wszyscy, oprócz mnie i Wiśki, byli tam na wymianie studenckiej. Podobno byliśmy zbyt delikatni na taką długą podróż w nieznane. Nie sądzę jednak, by mógł pan się tam na kogoś z mojej familii natknąć. To zwyczajne chłopaki i na salonach na pewno nie bywali, a jakby nie daj bóg znaleźli się z powodu jakiejś draki w gazetach, ojcowie by im nogi z dupy powyrywali.

- Przestańmy cały czas gadać o mnie. – Zmieniłem temat. – Czy pan wie, że nie znam pana imienia?

- Naprawdę? Rzeczywiście popełniłem gafę! – Wyciągnął do mnie wypielęgnowaną dłoń. – Jestem Nikolas, w domu mówią na mnie Kola, ale ja wolę Nik. – Uścisnąłem ją i natychmiast puściłem, bo przeszedł mnie dziwny dreszcz i prawie się rozpłynąłem. A kysz szatanie! Ukryłem zmieszanie za szklaneczką z piwkiem, pociągając solidny łyk.

- Powiedz coś o swojej rodzinie, część mojej zdążyłeś już poznać – wydusiłem z siebie po chwili, żeby jakoś odwrócić jego uwagę od moich rumieńców.

- Nie ma specjalnie co opowiadać. Jest nas tylko troje. Ojciec prowadzi interesy na całym świecie, mama bryluje w tak zwanym towarzystwie. Rzadko się widujemy, nie jesteśmy ze sobą zbytnio zżyci. – Wiedziałem, że świadomie skłamał, widziałem to w jego oczach. Poza tym wcześniej wyczytałem, że miał jeszcze siostrę Nataszę. Dlaczego o niej nie wspomniał? Gdyby miał z dwanaścioro rodzeństwa, to rozumiem, ale o jedynej siostrze chyba trudno nie pamiętać. Mnie tymczasem wypytywał, niby od niechcenia, ale zauważyłem, że bardzo go to interesowało. Za bardzo, jak na tak krótką znajomość.

............................................................................................................................

betowała Kiyami